امامزاده محمود " یابه گویش محلی " سیدی محمید " ع ( یابقول بهبهانی ها " سیدمیرمحمید " ع ) در روستای " بی سیدون " ازتوابع " قلعه رییسی " ، " کوه کیلویه " می باشد . بیش ازششصدسال پیش ، آن جناب که ساکن واهل " نیشابور " بودند درپی حمله ی - ظاهرا - " مغول " ویازاده های مغول ها - بدین منطقه هجرت فرمودند . امامزاده محمود ع ( سیدی محمید ع _ سیدمیرمحمید ع ) به " رضاتوفیق " معروف هستند . اولادایشان به " سادات رضا توفیق " مشهورهستند . علت وسبب این شهرت هامعلوم نیست . هرچند سن بالاهای محلی ادعاهایی دارند ولی درجایی این گفتارهاثبت نشده است پس ازلحاظ علمی قابل تکیه واعتماد نیست . ومافقط به ذکراین شهرت هااکتفامی کنیم .این وب بمنظورآشنایی باآن جناب و نشرمحبت حضرات اهلبیت ع و آن خاندان گرامی راه اندازی شده است . باشد که ذخیره ی قبر و قیامت مان گردد . کرامات و بزرگواریهایی از حضرت امامزده محمود ع صادرشده که بعضادروب آمده است .
ادامه...
نام شریفه ی آن علیامخدره ؛ فاطمه ؛ و مشهورترین
لقب آن حضرت، "معصومه" است. پدر بزرگوارش امام هفتم شیعیان حضرت موسی بن
جعفر (ع) و مادر مکرمه اش"نجمه خاتون" است. آن بانو مادر امام هشتم نیز
هست، لذا حضرت معصومه (س) با حضرت رضا (ع) از یک مادر هستند.
ولادت آن حضرت در روز اول ذیقعده سال ١٧٣ هجری قمری در مدینه منوره واقع
شده است. دیری نپایید که در همان سنین کودکی مواجه با مصیبت شهادت پدر
گرامی خود در حبس هارون در شهر بغداد شد؛ لذا از آن پس تحت مراقبت و تربیت
برادر بزرگوارش حضرت علی بن موسی الرضا (ع) قرار گرفت. در سال ٢٠٠ هجری
قمری در پی اصرار و تهدید مأمون عباسی؛ سفر تبعید گونه حضرت رضا (ع) به
مرو انجام شد و آن حضرت بدون این که کسی از بستگان و اهل بیت خود را همراه
ببرند راهی خراسان شدند. یک سال بعد از هجرت برادر، حضرت معصومه (س) به
شوق دیدار برادر و ادای رسالت زینبی و پیام ولایت، به همراه عده ای از
برادران و برادرزادگان به طرف خراسان حرکت کرد و در هر شهر و محلی مورد
استقبال مردم واقع می شد. این جا بود که آن حضرت نیز همچون عمه بزرگوارشان
حضرت زینب (س) پیام مظلومیت و غربت برادر گرامیشان را به مردم مؤمن و
مسلمان می رساندند و مخالفت خود و اهل بیت (ع) را با حکومت حیله گر بنی
عباس اظهار می کرد. بدین جهت تا کاروان حضرت به شهر ساوه رسید؛ عده ای از
مخالفان اهلبیت که از پشتیبانی مأموران حکومت برخوردار بودند، سر راه را
گرفتند و با همراهان حضرت وارد جنگ شدند، در نتیجه تقریبا همه مردان
کاروان به شهادت رسیدند، حتی بنابر نقلی حضرت (س) معصومه را نیز مسموم
کردند.
به هر حال، یا بر اثر اندوه و غم زیاد از این ماتم و یا بر اثر مسمومیت از
زهر جفا، حضرت فاطمه معصومه (س) بیمار شدند و چون دیگر امکان ادامه راه به
طرف خراسان نبود قصد شهر قم نمود. پرسید: از این شهر (ساوه) تا قم چند
فرسنگ است؟ آن چه بود جواب دادند، فرمود: مرا به شهر قم ببرید، زیرا از
پدرم شنیدم که فرمود:"شهر قم مرکز شیعیان ما است".
بزرگان شهر قم وقتی از خبر ورود آن حضرت مطلع شدند به استقبال شتافتند و
در حالی که "موسی بن خزرج" بزرگ خاندان"اشعری" زمام ناقه آن حضرت را
به دوش می کشید و عده فراوانی از مردم پیاده و سواره گرداگرد کجاوه حضرت
در حرکت بودند، حدودا در روز ٢٣ ربیع الاول سال ٢٠١ هجری قمری حضرت وارد
شهر قم شدند. سپس در محلی که امروز "میدان میر" نامیده می شود شتر آن
حضرت در جلو در منزل"موسی بن خزرج" زانو زد و افتخار میزبانی حضرت نصیب
او شد.
آن بزرگوار به مدت ١٧ روز در این شهر زندگی کرد و در این مدت مشغول عبادت
و راز و نیاز با پروردگار متعال بود. محل عبادت آن حضرت در مدرسه ستیه به
نام "بیت النور" هم اکنون محل زیارت ارادتمندان آن حضرت است. سرانجام در
روز دهم ربیع الثانی (بنا بر قولی دوازدهم ربع الثانی) سال ٢٠١ هجری قمری
پیش از آنکه دیدگان مبارکش به دیدار برادر روشن شود، در دیار غربت و با
اندوه فراوان دیده از جهان فروبست و شیعیان را در ماتم خود به سوگ نشاند.
مردم قم با تجلیل فراوان پیکر پاکش را به سوی محل فعلی که در آن روز بیرون
شهر و به نام"باغ بابلان" معروف بود تشییع نمودند. همین که قبر مهیا شد
در این که چه کسی بدن مطهر آن حضرت را داخل قبر قرار دهد دچار مشکل شدند،
که ناگاه دو تن سواره که نقاب به صورت داشتند از جانب قبله پیدا شدند و به
سرعت نزدیک آمدند و پس از خواندن نماز یکی از آن دو وارد قبر شد و دیگری
جسد پاک و مطهر آن حضرت را برداشت و به دست او داد تا در دل خاک نهان
سازد. آن دو نفر پس از پایان مراسم بدون آن که با کسی سخن بگویند بر اسب
های خود سوار و از محل دور شدند.
پس از دفن حضرت معصومه (س)، "موسی بن خزرج" سایبانی از بوریا بر فراز
قبر شریف قرار داد تا این که حضرت زینب فرزند امام جواد (ع) به سال ٢٥٦
هجری قمری اولین گنبد را بر فراز قبر شریف عمه بزرگوارش بنا کرد و بدین
سان تربت پاک آن بانوی بزرگوار اسلام قبله گاه قلوب ارادتمندان به اهلبیت
(ع) و دارالشفای دلسوختگان عاشق ولایت و امامت شد.